|
Na meer dan een jaar letterlijk bloed zweet en tranen, is het zover... Onze oudste dochter heeft besloten te gaan lezen! In de meivakantie heeft ze in een paar dagen alle letters al geleerd, wist ze feilloos. Ze kon al als ik een woord hakte, dit plakken. Ze kon woorden vinden die begonnen met een bepaalde letter. Ze kon al achter elkaar letters verklanken van een woord. Daar stopte de motivatie. Hoe erg vond ik het om iedere keer te zien dat ze vastliep! Niet leren lezen als je vier bent is niet erg, maar stoppen met je ontwikkeling is niet oke. Iedere keer als ze weer een stap met lezen maakte, groeide ze een stukje. Andersom dus ook.
Door twee jaar te 'duiken' en niet te laten zien wat ze kon, zeker niet te oefenen, heeft ze zichzelf dingen niet geleerd. Het was haast niet meer duidelijk wat ze wel en niet kon. De knop is omgegaan toen ze begreep dat ze nog niet alles hoefde te kunnen en mocht leren en fouten mocht maken en het proberen en dat ik haar zou helpen. 'We doen het samen', werkte eindelijk! De koppeling naar de klanken in een woord, met een duidelijk visueel beeld van een klankstrook, dan hakken en plakken en zien dat de letters in een woord een vaste plaats hebben - daarna leren wat de eerste letter en de middelste en de laatste letter van een woord is, (het normale leesproces) en vanavond eindelijk....de letters achter elkaar te benoemen en te onthouden welke klank en dan herhalen en plakken en dan.... tadaaaa,,,,, een woord!! In een rap tempo ging ze beter en ze verbaasde zichzelf. Hierna werd het leuk voor haar. Ze was werkelijk aan het lachen tijdens het oefenen. Ze ging van een woord naar een paar woorden en uiteindelijk haar eerste zin! Ik zag al een jaar geleden dat ze het kon, maar zijzelf nog niet. De juiste balans van stimuleren en loslaten, duwen en ruimte geven... moeilijk te vinden. Het is net een recept of een muziekstuk... alles in de juiste hoeveelheden en precies op het juiste moment en de goede manier. Vaak komt dit vanzelf maar bij haar zijn er nog wel een paar cakes en taarten ingestort en de muziek heeft vaak heel vals geklonken ;) En dan toch de motivatie vinden om door te gaan, het zelfvertrouwen om te oefenen en het geloof in hulp als je het nodig hebt. Je eigen capaciteiten ontdekken en zien wat er allemaal mogelijk is. Het cadeautje van de vrijdagavond voor mij! Ik voelde me echt intens gelukkig dat het toch is gelukt. En zo zo zo trots op het proces dat mijn kind heeft doorgemaakt! De les voor haar dat moeite loont! :D
0 Comments
In het schrille contrast van kinderen die (haast) niets of niet veel hebben, en de kinderen die veel of (of bijna alles) hebben, hebben onze kinderen gisteren na aankomst van Sinterklaas, natuurlijk hun schoen gezet. Sinterklaas zei immers zelf dat het mocht. In de veelheid van cadeaus, snoep en allemaal dingen die een keer gebruikt worden en daarna vergeten, hebben zij vanmorgen niets te eten óf te spelen gevonden. Toch hadden we geen huilende kinderen of beteuterde gezichten. Ze hadden ook geen lege schoen...
In hun schoen zat een briefje met een compliment. Niet iets wat gegeten kan worden, niet iets waarmee gespeeld kan worden, maar wel een cadeautje. We vonden het geweldig van Sint. De kinderen kregen te horen dat het knap van ze was dat ze... zelf aten, zo goed weer gezellig konden doen als het moeilijk was geweest, zo goed stil konden zijn als het echt even nodig was... dat soort complimenten. Dus niet van die algemene, wat kun je goed rekenen, of wat kun je mooi zingen... maar precies dat wat ze aan het leren waren was opgemerkt door Sinterklaas - of de pieten ermee te maken hadden weten we niet - ze stonden er niet bij op het briefje dus we vermoeden dat het een een-mans actie was. De kinderen zijn een klein stukje gegroeid door deze briefjes, dat iemand anders het ook zag, en wat voor iemand. Zelfs onze oudste liep iets trotser door het huis. Iets bewuster van wat hij allemaal goed deed. En naar anderen liet hij ook weten, weet je wat wij in onze schoen hadden...? Ik hoop dat Sinterklaas veel kinderen zo'n complimentje in de schoen zal doen, het is een van de mooiste cadeautjes! ;) Nadat ik heb geplaatst dat ik mijn bijzondere dag vierde, gebeurt Parijs. Ik bedoelde het positief, als start van iets moois...Het lukt mij niet om deze opmerking te verwijderen. Het bericht kan ik aanpassen, maar de toeter blijft vrolijk staan.
Het lukt niet om iets aan het woord bijzonder, of het woord vieren te doen. Dus het blijft staan. Misschien maar goed. Vieren is belangrijk. Delen is belangrijk. Het verbindt, het richt energie op het positieve. Wanneer dat verdwijnt, zelfs van Facebook, houden we alleen maar dat over wat we niet willen. Met gemengde gevoelens vier ik vandaag feest met mijn kinderen, die deels al beginnen deel te nemen aan wat er in de wereld gebeurt, en deels nog alleen maar bezig zijn te begrijpen wat er met henzelf gebeurt. De reden dat ik het een belangrijke dag vond, was omdat ik na een tijd wachten en plannen, nu vorm kan geven aan mijn wens. Ik kan iets gaan betekenen voor een kind dat op zoek is. Een kind dat wil leren hoe het zichzelf kan en mag zijn. Een kind dat vragen heeft en keuzes maakt. Het is werk op kleine schaal, kortdurend en oplossingsgericht. Ik ga geen grote veranderingen zoeken, niet diep graven en op zoek naar wat er allemaal mis is. Ik wil dat een kind voelt dat het oké is en er mag zijn. Ik wil dat het zich gehoord en gezien voelt, in alle behoeftes, angsten en onzekerheden. Dat het hiermee een beetje meer flexibel, zeker, accepterend, invoelend mens wordt. Mensen die goed voor zichzelf en de ander kunnen zorgen. Dat wil ik voor mijn eigen kinderen en alle kinderen die dit bij mij willen komen halen. Dit moment bij mij is niet zo groot, ik wil niet de pretentie hebben dat ik de wereld kan veranderen. Wel kan een kind zelf veranderen. Wanneer we terugkijken naar wat we als kind belangrijk vonden, wat ons heeft gesterkt, kan toch precies een moment of blik of persoon ervoor hebben gezorgd dat er iets veranderde in of bij jou. Alle groots begint klein. Laten we het kleine vormen met aandacht en liefde, kijken en luisteren naar onze kinderen, gezamenlijke doelen voor ogen blijven houden en altijd respectvol handelen. Wanneer ik hier met deze start ook maar een klein beetje aan mag bijdragen, is het voor mij toch een bijzondere dag... Jahaaa! Het is zover.
De praktijk gaat echt starten en vorm krijgen samen met de kinderen en hun ouders. De eerste helft van de tweede opleiding Kindercoach weer afgerond. Daar gezien hoeveel ik met mijn ervaring en deze basis al kan betekenen voor uw kind! En met het verlanglijstje aan cursussen en trainingen die ik wil gaan volgen, wordt dit alleen maar steeds meer. :) De site www.kindkracht10.nu gaat online - feedback is altijd welkom! Wanneer u of uw kind behoefte hebt/heeft aan coaching bent u van harte welkom, neem gerust contact op. |
Archives
March 2021
|
KINDkracht 10 & MINDkracht 10
|
|
|