|
Allemaal een hele fijn kerst gewenst! Waar je ook bent en met hoeveel of (te) weinig het ook zal zijn. Geniet van het moment, deel wat belangrijk is en heb lief wat je liefhebt. Hierbij vast wat warmte voor iedereen die het nodig heeft of kan gebruiken. En als je dat niet hieruit kunt halen, haal het dan uit wat wel kan. Geniet, het is maar één keer 25 dec 2015. Merry Christmas to all!
0 Comments
 Voor het vierde jaar op een rij hebben wij als gezin, gecollecteerd voor serious request van 3fm. Dit is begonnen op initiatief van de kinderen, die bij het zien van de beelden van de dj's en alles wat iedereen deed (nog niet eens zozeer de beelden van de gebieden waar op dat moment actie voor werd gevoerd) ook iets bij wilden dragen. Het is nu voor ons traditie die er bij hoort in de week voor kerst. Als ze dan zo met hun blikje voor de deuren staan, besef ik wel wat de vaardigheid 'collecteren' allemaal aan deelvaardigheden vraagt - en dat is niet mis! Ze hebben een pakketje met regels en afspraken waar ze zich aan moeten houden: in de tuin van een ander ben je stil, je bent vertegenwoordiger van de actie, je hebt een serieuze rol, je blijft altijd achter de deurmat staan, je hebt geen gesprekken tussendoor. Daarnaast hebben ze de meest directe vorm van contact en presenteren: rechtop staan, mensen aankijken, duidelijk spreken, herhalen van je boodschap. Ze hebben geduld nodig en doorzettingsvermogen: wachten tot de deur opengaat, ook als je het lang vindt duren, lopen in kou, regen, wind, sneeuw... ze hebben het allemaal gedaan. En ook het doorgaan als het nieuwtje er al af is - en je eigenlijk liever thuis zou zijn, of zou willen spelen, en hoe dan ook niet meer door wilt lopen. En het dan toch doen. En daarna daar dan heel trots op zijn. Leren dat je meer kan dan je zelf denkt! Maar ook zelfbeheersing en omgaan met teleurstellingen: mensen slaan soms gewoon de deur dicht, of zeggen 'nee', of hebben al overgemaakt. Het hoort er allemaal bij. En toch vriendelijk blijven en netjes bedanken voor de tijd of voor het reeds steunen van het doel. Daarnaast komt inschatting kijken: weet deze meneer of mevrouw wat serious request is? Vullen we het aan met het Rode Kruis? Als de stilte te lang is nadat de oudsten het doel hebben genoemd, vult de jongste collectant keurig aan voor welke organisatie het is. En dan heb je ook nog mensen die graag willen weten waarvoor het (dit jaar) is. Dan gaat het om een korte samenvatting van de actie, een uit het hoofd geleerd verhaal dat netjes wordt verteld. En dit alles doe je overtuigd van je actie en het doel, hoe belangrijker jij het vind, hoe beter je je verhaal brengt.  Het is dus iets dat de kinderen voor een ander doen, maar daarmee doen ze ook zoveel voor zichzelf. Ik ben dankbaar dat ze de kans hebben om op deze manier op eigen initiatief iets goeds te doen. Zoveel mensen met hartverwarmende reacties, trotse woorden, goedkeurende blikken, waardering met af en toe een chocolaatje voor zichzelf- bewaren voor thuis, dat dan weer wel. Maar daar is de beloning des te fijner. Thuisgekomen beseffen wij ieder jaar hoe fijn het is om een warm huis te hebben, drinken als je dorst hebt, mensen die om je geven en er voor je zijn, de warmte van een gezin (hoe dan ook samengesteld). Hoe waardevol is het waar wij in thuis komen. Ook het vervelen van voor het collecteren, is dan al snel omgezet in genieten. Grappig wat dat doet, het is dezelfde situatie en hetzelfde gedraag, maar het wordt anders beleefd.. nu mógen ze zich vervelen.
Dan hebben we een hoopje geld en wat later, na het spelen, weer tijd. Dus dat is tellen. Ieder jaar gaat dit anders. De eerste keer kon de oudste het de volgende leren. Daarna samen en nu kan de jongste er een praktijkles uithalen. Geldwaarde leren, verhoudingen, tellen, optellen, rekenen. Zelfs dat is een betekenisvolle waardevolle activiteit. Niet alleen de kinderen leren ervan, maar ook voor ons is het geweldig om de kinderen in dezelfde situatie jaar na jaar te bekijken. Je ziet hoe de kinderen leren, wat hun instelling is, hoe ze met tegenslagen omgaan, hoe ze samenwerken, hoe ze hun energie kanaliseren. We hebben ook de afspraak: als het niet lukt stap je er even uit. De kinderen mogen als ze uit de tuin van de ander zijn, even springen, geluid maken, gekke dingen doen. Als het weer gaat, kunnen we weer een deur doen, Lukt het niet, dan blijven ze er even uit en dan doen de anderen het. Dat is het fijne aan mét elkaar iets doen.  Dit weekend de cursus bal-a-vis-x gevolgd.
Volgens wel 300 vaste patronen gooien en vangen van balletjes en zakjes. Dit doet wonderen voor de handoog coördinatie, concentratie en hersenverbindingen. Het gaat steeds om het ritme horen, de balletjes of zakjes volgen met je ogen en samenwerken bij overgooien. Zelf overpakken, stuiten, vangen. Dit ritme, deze cadans, horen, voelen, zien en volgen. En daarnaast jezelf voelen, goed stevig staan en helemaal bij elke beweging zijn. Wanneer dit zelf goed genoeg geautomatiseerd is, zal het geweldig zijn om met kinderen te kunnen gaan doen! Het is juist een begeleiding in beweging, waar veel kinderen behoefte aan hebben, en wanneer goed uitgevoerd, krijgen ze er 'gratis' beter leren voor terug :D Na deze sinterklaastijd ben ik er opnieuw achter gekomen hoeveel we van onze kinderen vragen. We hebben geen feest dat zo lang duurt als Sinterklaas. Waar 'vroeger' bij de intocht het feest startte, en dit op een gemoedelijke manier met een verslaggever uit een hoogtewerker in beeld werd gebracht - waarbij je als kind langzaam 'erin' kon komen... is nu al de dag voor (in sommige delen van het land en hier ook) Sint Maarten... (wat op zichzelf al spannend genoeg is, laat en in het donker lopen en eigenlijk nog dagen lang tijd nodig om te verwerken) het sinterklaasjournaal op televisie.
Nog geen paar dagen later kun je de eerste ouders al horen. De kinderen worden drukker, wilder, rumoeriger, luisteren minder goed... De verzamelknop staat aan, wat wil ik hebben ,wat ga ik vragen, wat zal ik krijgen? Daarnaast krijgen veel kinderen nog meer suiker dan ze normaal al krijgen en dan al goed voor ze is. Ook gaat adrenaline meespelen. Als je dit vergelijkt met andere dagen en feesten, dan is je verjaardag een dag, kerst is twee dagen, en meer wordt het niet. Een beetje gemiddelde zomervakantie van werkend Nederland is (bij mijn weten - maar laat vooral weten als dit niet klopt) drie weken. Sinterklaas spreiden we uit over vier weken! VIER weken. Overal waar je maar komt of kijkt mag het schoentje gezet worden. Televisie en reclame doen vrolijk mee. Sinterklaas komt op heel veel programma's op tv langs. Er zijn sinterklaasshows, en daar weer reclame voor... Winkels liggen vol met lekkers voor deze feestmaand. De kinderen worden bijna gehersenspoeld ermee. Hoe lastig is het om als ouder het evenwicht te vinden, tussen meegaan en afremmen? Ik vind het niet meevallen. Zo hebben wij al jaren lang een afspraak met Sinterklaas en zijn pieten dat de kinderen elke dag mogen zingen en hun schoen zetten. Daar kunnen en mogen de meningen over verschillen, wij hebben dit ervaren als het meest rustig. Alles wat piekt maakt adrenaline vrij. De kinderen weten dat er een vaste routine is in deze tijd van het jaar. Geen spanningspieken en geen suikerpieken. Elke dag krijgen ze van de Spaanse crew één chocomuntje of paar pepernoten of een taaitaaitje. Met in het weekend soms een iets groter snoepje. De kinderen weten waar ze aan toe zijn en dat is zo'n beetje het enige wat in onze macht ligt om het zo mellow mogelijk te houden. Anders was het in ons gezin stuiterend de dagen door tot het zover was dat de schoen gezet mocht worden. In ieder huishouden is dat anders, en dat is prima. Hier werkt dit. Het sinterklaasjournaal is natuurlijk prachtig. Mooie grappen, goed verhaal, prachtig neergezet. Zeer vakkundig verslagen, en gepresenteerd. Niets op aan te merken. Maarrrr.... doet het onze kinderen goed om elke dag, élke dag geconfronteerd te worden met iets waar je zo lang op moet wachten? Want het gaat de meeste kinderen uiteindelijk toch om de climax, pakjesavond. Daarna is hij weer weg en dan is het ook wel weer vreemd voor ze, nu hij zo lang op bezoek is geweest. Elke dag dus televisie en inside stories over hoe het gaat in het grote huis, en met het grote boek. En overslaan is bijna onmogelijk, want dan plaats je je kinderen bijna in een sociaal isolement - ik wil niet overdrijven, en vraag me af of het - wanneer wetenschappelijk onderzocht - niet erg dichtbij komt. Valt echter niet te onderzoeken want dan moet je het onthouden ook daadwerkelijk uitvoeren en dat is sneu. Quod erat demonstradum :) En zelfs al zou je hier thuis niet in meegaan, dan sta je nog met lege handen want ook op school wordt het gevolgd en helpen de kinderen elkaar verder de sinterklaashype in. Op school wordt dus ook gekeken naar Sint, geknutseld over Sint, gelezen over Sint. Na vier werken ben ik altijd een beetje sint-moe. En ik denk dat dit nog het meeste komt, omdat als je even afstand neemt, je ziet wat het met de kinderen doet. Een hele onderwijsmaand! De vraag is hoeveel er in een overvol hoofd binnenkomt aan leerstof, aan instructie, aan oefening. Het voordeel is dat de kinderen de sociale vaardigheden beter leren omdat zich meer situaties voordoen waarin geoefend kan worden. De lontjes zijn korter, de kinderen zijn vermoeider, alles is spannender... Ik ben absoluut voor Sinterklaas, over kleuren van de een of ander laat ik me niet verder uit dan: alles is relatief en wanneer er zo op de inhoud gezeten gaat worden, gaat het daar m.i allang niet meer over. En dat is jammer. Ik vind sinterklaas geweldig. Al is het maar om de genegenheid, het fijne gevoel dat (veel) kinderen zullen ervaren (de contrasten zullen altijd blijven - met ieder feest al kan het hier wel meer ervaren worden - het zingen wat je met de kinderen kan doen, de manier waarop je je kind ziet genieten, en in geval van meerdere kinderen een soort samenwerking, wij-gevoel ziet aangaan en voor elkaar ziet zorgen. De manier waarop je kind op alle onderwijsvlakken weer even een nieuwe impuls kan krijgen, alles in thema heeft ook voordelen :) Het tekenen en schrijven voor Sinterklaas. Het - bij oudere kinderen - dichten en knutselen wat opeens een belangrijke taak wordt, het verantwoordelijkheidsgevoel voor de eigen surprise. Prachtig allemaal. Warm en gezellig. Genieten van iets lekkers. En dan ook nog cadeautjes. Heerlijk allemaal. Voornamelijk mijn herinneringen en beeld nu als ouder en coach. Ik zie het echter al een aantal jaar - en steeds helderder - door de ogen van de kinderen. Zij, die van ellende af en toe niet meer weten wat ze moeten... de gewoonste dingen opeens niet meer kunnen...dingen doen die ze zelf niet zouden kiezen als ze ertoe in staat zouden zijn... niet kunnen slapen van de spanning... als ik hen zie en voel, zou ik willen dat dit feest twee weken zou duren. Lijkt me prachtig! Dat waren de pieken van Sint. Op naar één enkele piek: die in de boom! Ik heb er zin in ;) |
KINDkracht 10 & MINDkracht 10
|
|
|